Mila is 16 en doet dit jaar eindexamen. Ze wil daarna graag iets met dieren gaan doen. Voor Mila zijn dieren heel belangrijk. “Ze zijn er altijd, ze oordelen niet en bij dieren kan ik helemaal mezelf zijn”, zegt ze.
Mila voelt zich vaak eenzaam, haar hoofd zit vol nare gedachten en ze heeft het gevoel dat ze nergens bij hoort. Ze wil anderen niet lastig vallen met haar verhalen, dus ze zit regelmatig alleen op haar kamer.
Mila heeft een broertje waar veel zorg en aandacht naar toe gaat. Door een zeldzame ziekte moet hij vaak naar het ziekenhuis. Het is altijd weer spannend wat er gaat gebeuren. Al jong heeft Mila geleerd hoe ze zich moest aanpassen. Ze wil haar ouders niet tot last zijn omdat ze al zoveel zorgen hebben. Het is makkelijker om niet te praten.
Op een gegeven moment gaat het niet meer. Haar ouders zijn bezorgd en zien de worsteling van hun dochter. Mila is somber, ze heeft regelmatig paniekaanvallen en niks maakt haar meer blij. De onvoorwaardelijke liefde van haar ouders is niet genoeg om Mila uit het dal te krijgen.
Tijdens de sessies zoeken we naar haar vlammetje, want ergens moet deze nog branden. Naast haar liefde voor dieren heeft Mila nog een ander talent. Ze speelt gitaar en schrijft zelf liedjes. Dit is een talent dat ze zo weggestopt heeft, dat zelfs haar ouders niet wisten dat ze dit in zich had. Mila zingt vooral als ze alleen thuis is.
Op een dag durft ze het aan een liedje te delen. Heel voorzichtig en heel klein zingt ze haar zelfgemaakte liedje. Het is prachtig! Ik ben diep geraakt door de teksten die ze maakt en hoe ze haar gevoel om weet te zetten in deze vorm van creativiteit. Ik moedig haar aan om dit ook met anderen te delen.
Een appje later van haar moeder zegt genoeg. Ze heeft haar ouders deelgenoot gemaakt van wat er in haar leeft. Alleen dat al geeft zoveel lucht. Het mag er gewoon zijn.
Het meisje op de foto is niet Mila.