Bo is 16 als ze door haar moeder wordt aangemeld. Ik ontvang een schrijnende mail over een meisje dat al jaren vecht tegen haar somberheid, negatief zelfbeeld en paniekaanvallen. Bij de reguliere hulpverlening staat ze op de wachtlijst. Maar Bo kan niet meer wachten. Ze wacht al zo lang. Mijn hulp valt niet onder de reguliere hulpverlening en daarom komen er steeds meer meisjes zoals Bo. Meisjes die niet meer kunnen wachten. Meisjes waar naar geluisterd moet worden.
Het zal niemand ontgaan zijn dat er onlangs uit een onderzoek naar voren is gekomen dat een groot deel van onze meiden niet gelukkig is. De vraag die dan heel vaak gesteld wordt is: ”Waren wij dat vroeger ook niet? Ongelukkig in onze puberteit?” Ja, misschien wel. Ik ken die periodes ook heel goed. De issues van de meiden nu, speelden vroeger ook. Maar toch is er meer aan de hand.
Bo komt nu iedere twee weken. Ik luister naar haar verhalen. Het gevoel er niet bij te horen, het gevoel het nooit goed te doen, het gevoel anders te zijn, het gevoel ‘was ik maar onzichtbaar’. Toch zijn de meisjes als Bo, dé meisjes die zichtbaar mogen worden. Het zijn de meisjes waar we écht naar mogen luisteren, het zijn de meisjes die verder zijn dan vele volwassenen, het zijn de meisjes van de toekomst.
De meisjes zoals Bo vragen om gezien te worden en vooral ook om aangesproken te worden op hun talenten. Want dat is wat ze hebben, zoveel mooie talenten waar de wereld verder mee kan. En dan kunnen meisjes als Bo namelijk ook weer verder.
Het meisje op de foto is niet Bo.