15 was ze, toen haar vader plotseling overleed. Zomaar, van het één op het andere moment. Die ochtend zeiden ze elkaar gedag. “Tot vanavond pap”, zei ze en gaf haar vader een knuffel. “Tot vanavond meisje…” zei haar vader. Maar na dit afscheid kwam er geen ‘tot vanavond’ meer. Dit bleek een afscheid te zijn geweest voor altijd.
Ze heeft dat moment nog vaak in haar gedachten herbeleefd. Zijn woorden, zijn knuffel, zijn blik. Had ze iets moeten zien of merken op dat moment? Waarom kreeg ze toen geen seintje?
Dat seintje kwam wel later die dag. Ze had een bijbaantje bij de supermarkt. Het was rustig die dag en haar baas zei dat ze eerder weg mocht. Ze merkte dat haar hart een sprongetje maakte. Dan kan ik mijn ouders nog even zien voordat ze naar die verjaardag gaan, dacht ze. Die gedachten begreep ze toen niet. Ze vond het juist fijn om alleen thuis te zijn, maar toch was deze gedachte heel sterk en ze fietste keihard naar huis. Eenmaal thuis, waren ze net weggereden… ze was teleurgesteld. Een paar uur later overleed haar vader aan een hartaanval, op die verjaardag.
Wat er dan gebeurt is teveel om in woorden uit te drukken, vertelt ze. Emoties in alle vormen en maten. Gevoelens, waar ze het bestaan niet van wist, kwamen voorbij. In die week, tot aan de begrafenis, bleef ze thuis van school. Er moest van alles geregeld worden en zo kreeg ze de tijd om afscheid te nemen van haar lieve vader.
Na de uitvaart ging ze weer naar school. Ze had wat toetsen gemist, maar daar moest ze zich niet druk om maken, had haar moeder gezegd.
De eerste dag op school was vreselijk spannend. Iedereen zag het natuurlijk. Er was iets veranderd aan haar en het voelde alsof iedereen dat aan haar kon zien.
3de uur Natuurkunde. Ze was al geen fan van deze docent. Ze vond het vak moeilijk en het klikte niet met deze man. Zijn eerste woorden: “Gecondoleerd Eva. Wanneer haal je je toets in?”
Bam! Alsof ze een klap in haar gezicht kreeg. Zei hij dat nou echt?
Ze was 15 en moest nog veel leren over inlevingsvermogen, maar deze eigenschap was echt volledig aan hém voorbij gegaan.
In gesprek met mij vraagt Eva zich af waarom het altijd over cijfers gaat? Waarom gaat het altijd over leerprestaties? Wat had het veel gescheeld als deze man had gezegd: “Gecondoleerd met je vader. Neem alle tijd die je nodig hebt en als ik je kan helpen dan kom gerust.”... Zoiets.
"Natuurlijk zijn er ook genoeg fijne docenten", zegt ze, "maar ik denk niet dat docenten doorhebben wat voor een impact woorden kunnen hebben op leerlingen".
Dat denk ik eigenlijk ook niet, vandaar dit verhaal.
Laten we wat bewuster onze woorden kiezen en bewuster kijken naar wie we voor ons hebben. Als kinderen zich gezien en gehoord voelen, gaat het leren misschien ook makkelijker.
Het meisje op de foto is niet Eva.