18 is ze. Ze studeert. Ze heeft een vriend en leuke sociale contacten.
Toch zoekt Loes hulp.
Toen ze nog heel klein was gingen haar ouders scheiden. Dat was erg moeilijk voor Loes. Zowel haar vader, als haar moeder, kreeg een nieuwe relatie. Wennen aan de nieuwe partner, wennen aan een nieuw huis, wennen aan een nieuw pasgeboren broertje, wennen aan de hele situatie en je steeds afvragen; “Maar wat is dan mijn plek?” De stem van het kind, daar wordt helaas niet automatisch naar geluisterd. De extraverte kinderen kunnen hun stem vaak wel laten horen maar misschien niet altijd op de juiste manier. De introverte kinderen worden nog al eens vergeten.“ Ze heeft al een plek kunnen geven hoor, ik hoor haar er nooit meer over.”
Loes is één van de vele kinderen die zich na een scheiding constant heeft aangepast. Ze is gewend om te laveren tussen haar ouders, nieuwe partners en kinderen die daar weer bij horen. Ze doet mee, doet wat van haar verwacht wordt, maar raakt steeds verder van wat zij nou eigenlijk zelf wil. Ze heeft zelfs voor een economische studie gekozen die haar vader voor haar bedacht heeft.
Nu is ze 18. Volwassen. Het wordt tijd voor haar plek, haar keuzes, haar eigen leven. Zonder altijd maar aanpassen aan de omgeving. Zonder je constant schuldig te voelen naar de ander. Tijd om het pleasen te stoppen en echt te zeggen: NU ben IK aan de beurt. NU pak IK het roer en ga Ik doen wat IK wil.
Als ik aan Loes vraag wat ze nu het liefste zou willen zegt ze: “Stoppen met deze studie en de zorg in.” Een week later ontvang ik een appje van Loes: “Ik heb met mijn vader gesproken en gezegd dat ik per direct ga stoppen. Hij werd eerst boos, maar later zag hij ook in dat het beter voor mij is.” De blije smiley achter haar bericht zei mij genoeg. Loes heeft voor haarzelf gekozen.
Het meisje op de foto is niet Loes.